Mieke Werners

Textiele Beelden

Mijn opleiding aan de Rietveldacademie, (eindexamen 1966) heb ik in eerste instantie gebruikt om andere mensen te begeleiden. In 1983 ben ik begonnen met het maken van eigen beelden. Ik ben me gaan specialiseren in het werken met textiel. Vooral omdat textiel zo dicht bij de mens ligt, het heeft met onze huid te maken.

Textiel geeft de mogelijkheid transparantie aan te brengen en door het geringe gewicht kan ik ook hangende beelden maken. Je kunt textiel rafelen, scheuren en je kunt er gaten in maken. De bewerkte vezels maken tezamen een textuur die dát uitbeeldt wat ik wil met mijn beelden. Mijn werk lijkt vaak beschadigd.

Verval hoort bij het leven, het is een van mijn inspiratiebronnen. Het hoeft niet allemaal strak en glad afgewerkt te zijn. Eind jaren’90 ontdekte ik het vilten. Nu had ik geen textielverharders meer nodig en bleven de zachte en tactiele eigenschappen van het materiaal behouden. Textiel is vooral zacht en dat moet je kunnen voelen.

Ik heb een geheel eigen techniek ontwikkeld door gebruik te maken van de oeroude techniek VILT. Ik vermeng wol met allerlei andere vezels zoals zijde, katoen, vlas en doorzichtig materiaal.

Voor mij is het schilderen en beeldhouwen tegelijk.

Er is duidelijk een streep te zetten in mijn werk : de periode vóór en de tijd ná mijn ontdekking van vilt.

Ik ben blijven experimenten met het materiaal. De techniek van het vilten geeft me de mogelijkheid een ontdekkingsreiziger te blijven. Voor de uitwerking van mijn ideeën gebruik ik vooral foto’s uit de krant. Zij zijn realistisch en laten vaak emoties zien. Ik wil niet alleen mooi werk maken, maar ook mijn ervaringen delen.

Je kunt zeggen dat het thema “vergankelijkheid “ altijd weer terug te vinden is in mijn werk. Op het eerste gezicht lijken mijn beelden (ook door het gebruik van pasteltinten) sprookjesachtig; maar tonen als bij een goed sprookje ook een donkere kant.